zaman dünbelekçisi

iki boyutlu uzamsak uzay

üç boyutlu dinozorlar

uzak yakın kaçma sakın

deniz sesimden çoğalacak

güneş sisimden boğulacak

peri ağlayacak

yağmur savrayacak

gece vakti çamur yakın

isimsiz bir çehre bakın

kartopunu sıvazlayın

canavarı kucaklayın

esrimeden zırlamayın

kemirgene bağlanmadan

usul usul

kanat keskisi

zaman dünbelekçisi

Düşünmelerim

  Genellikle toplumsal boyuta ulaşmış davranış kalıplarını ''ahlak'' olarak  ifade etmekteyiz fakat ahlak kavramının bireysel bir boyutu da işgal ettiğinin kanısındayım çünkü toplumumuzda ahlaklı insan tasvir edilirken dış dünyaya olan yararının yanında onun kendi içinde de iç huzurunu sağladığı şeklinde bir değerlendirme yapılmaktadır. Yani ahlak kavramının dış dünyaya ulaşmadan önce içerde hükümran bir durumda bulunması gerektir. Bunun neticesi olarak ahlaklı adam toplumsal çerçevede göreceli olarak az faaliyette bulunan ve vaktinin çoğunluğunu kendi iç tefekkürüne adayan  olarak tanımlanır. İnsanoğlu idrak edemediğini mitleştirir; insandaki bu gizem arama tutkusu, insanoğlunun emniyet supabıdır. Sınırlı olan zekamız varlığımızı kabullenmekte ama onu deşifre edememektedir. Böyle bir vaziyette insan ya delirmelidir ya da zekasını manipüle edecek mekanizmalar geliştirmelidir (burada üçüncü bir ihtimal olarak zeka seviyesini arttıracak mekanizmalar da mevcuttur ancak şuanlık görmezden geliyorum). delirmenin cezası ölümdür, manipülasyonunun cezası ise yaşam. İnsan birlikte yaşar. Birliğe kast eden ya

cezalandırılır ya da ödüllendirilir. Ceza ve ödül sisteminin temeli korkudur. Korku esasen cezanın pozitifi iken ödülün negatifidir. İnsan korkusunu savmak üzere iki taraflı bir sistem inşa etmiştir.

 Ceza ve ödülün varlığı normu gerektirir. Normun oluşması ise devamlılığı zorunlu kılar. Devam eden ise ya değişir ya da dönüşür. Bu varsayımdan kanıksanacak ilk husus organizmadır. Hücrelerimiz nasıl organlar oluşturup bizi oluşturmaktaysa biz insanlar da bir araya gelip toplumsal yapılar oluşturmaktayız. Organel-Hücre-Doku-Organ-İnsan şeklindeki sıralamayı İnsan-Aile-Grup....-Devlet şeklinde devam ettirmek objektif bir bakış açısıyla mümkündür.Orijinimiz muhakkak insandır ancak insan olmadan önce de bir orijinimiz var mıydı? Yani vurgulamak istediğim acaba gelecek bir zamanda biz de hücrelerimiz gibi kendi iradelerimizden taviz vermemiz gerekecek mi ya da hücreler bizi oluşturmak için iradelerinden taviz mi verdi?

 Organizmanın kademeli bir şekilde kendi varoluşunu genişlettiği hususunda bir varsayım yaptık. Bu kademelerin yapısı lineer bir görünüş mü ihtiva etmektedir yoksa boyutlar arası sarmal bir yapısı mı vardır? Lineer bir düzlem tahayyül ettiğimizde aklımız bizi plank sabitine kadar indirmektedir. Plank sabiti gözlemlenebilir evrendeki en küçük kütleyi belirleyen fizik sabitidir. Dolayısıyla en küçük kütlemiz aynı zamanda en küçük enerji, en küçük zaman ve en kısa uzunluğu da ifade etmektedir. Bundan şu sonuç çıkmaktadır ki plank sabitinden daha küçük formlarda uzay-zaman yoktur. Burada lineer görünüş sona ermektedir çünkü zaten en kısa uzunluğa erişmişizdir. Yani fizik sona ermiştir, uzay-zaman lağvolmuştur. Plank sabitinden küçük formların  sarmal bir yapıda şifrelendiğini , ve plank sabitinin altında aslında şu anda algıladığımız bütün gerçeklik olduğunu iddia edersem acaba tepkiniz ne olurdu?

Kurban

avluyu yoldan ayıran duvarın ardından

uzatmıştım kafamı parmaklarımın ucunda.

bir anda yere düşürülen etrafı sarılmış hayvan

müsebbibi zelzelenin hissettim duvarda.

tekbir sesleri yükselirken hep bir ağızdan

donakalmıştım bende ne ses vardı ne seda.

aniden göz göze geldik yatık hayvanla

başına geçirilmiş çuval sıyrılmış biraz

korku bulaştı gözlerinden gözlerime

tam boğazımda düğümlendi tutuk bir itiraz.

o sırada dayadı boğazına bıçağı kasap şuayip abi

sanki kalbimle senkron attı hayvanın kalbi.

nedendir bilmem birden  oldu diller lal,

hayvanın boğazında belirdi kırmızı bir hilal.

artık bakmak istemiyordum

bir an kaybettim şuurumu düştüm yoldan tarafa

artçı bir zelzeleydi olan

hayvanın zelzelesinden sonra.

ve bir yandan hayvanın canhıraş sesi,

bir yandan benim sesim.

annem haykırıyordu avludan

‘’İsmail! İsmail oğlum neredesin?’’

Not: Kurban şiiri, Rize Sosyal Bilimler Lisesi'nde yayımlanan Erdem Dergisi'nin Eylül 2019 sayısında da bulunmaktadır.

Metrobüs

Kalabalık ancak sessiz

Camlar buğulanmış nefesler sıcak ama niyetsiz

Bedenler yorgun gözlerin altı karanlık

Sabahın ilk ışıkları düşüyor yeryüzüne.

Neden her şey

Bu kadar olmamışken

Aydınlanıyor yeryüzü

Rezilliğimizi görünür kılmak için mi,

Yoksa umuda çağrışım mı?

Bir çocuk dolaşıyor içerde betmen çantalı

Elinde bir paket selpak, susmuş

Göz göze değmiyor

Nasıl umut edebilir artık bir ruh

Bedenini kaybetmiş

Ne gözüne hakim

Ne kulağına

Ne de kalbine.

Hayatta tutuyor bedeni beyin sadece.

Umutsa yok oluyor

Betmen çantalı çocuğun elinde.

Peki nereye gidiyor bu taşıt dört teker üstünde

Kimse kimsenin bir şeyi değilken

Aynı amaç uğruna mı debeleniyor bu mekanizma yahut

Kapı ağzına tıkışmış metabolizmalar?

Sadece

Bir yolcuyum yoldan ötürü ben de.

Ne gittiğimi bilirim

Ne de geldiğimi.

Meçhulden meçhule.