Dünyadaki Son Sınır

Kafam ağır

Bu kalp sağır

Duyamıyorum bağır!

Bu sabahın bağrına

Birkaç söz satır satır

Birkaç damla aşk

Batır

Fırtınaya zemin hazır

Ağaçların dalları

Sallanır haşır haşır

Rüzgarları çağır

Bulutları kayır

Yağmurun şarkısını

Bana dinlemek yaraşır

Söylemek sana kalır

Dünyadaki son sınır

Yüreğimdeki nasırdır...

Kar, Kış, Ankara

Nehir kara  ay kara yere düşen kar kara

Bu akşamki manzara bir ressam paletinden

Çıkmış gibi adeta ağlamaklı Ankara

Kaçmak istiyor sanki ruhu karın etinden

Nehir kara ay kara yere düşen kar kara

İhtişamlı manzara seni soktu aklıma

Yangın oldu düşünce erimekte bütün kar

Bir rüzgar konar göçer bütün hayat saklıma

Bulunmalıymış meğer gözleri kapkara yar

İhtişamlı manzara seni soktu aklıma

Hayaller aleminden koşmak senin kapına

Beklemek kara kışta hasretinle yanarken

Bir kıvılcım dokunsa uğuldayan yarına

Bütün varlığın sesi kulağımda donarken

Hayaller aleminden koşmak senin kapına

Alıngan bir akşamda haykırıyorum sana

Yeter beni bağışla! hemen şimdi bu akşam

Ellerine dokunmak söyle günah mı bana?

Yasak olmaz olamaz böyle güzel ihtişam

Alıngan bir akşamda haykırıyorum sana

Lakin seni bulamaz tutamazsam elini

Kanlanmış bir sabaha yavaşça yaklaşırım

Denilmemeli bana tımarhanelik deli

Sadece hasretinden biraz huysuzlaşırım

Lakin seni bulamaz tutamazsam elini

Senin kara bahçenden çaldım kapkara bir gül

Bu gül ebede kadar cepkenimde duracak

Bu halimi görürsen yalvarırım bir kez gül

Gülmediğini sezsem kalbim son kez vuracak

Senin kara bahçenden çaldım kapkara bir gül

Aya karşı uluyan bir kurt bekler uzakta

Yaşlı ağaç dalında bir baykuş öter durur

Bu akşam bulunacak cesedim bir tuzakta

Yokluğumun yasında baykuş ölür dal kurur

Aya karşı uluyan bir kurt bekler uzakta

Ya kar ya kış galiba kurdu böyle ulutan

Ya da içten samimi acıklı bir yakarış

Var mıdır senin gibi onu da bağırttıran?

Varsa gider yoluna bilmez ki yol kaç karış

Ya kar ya kış galiba kurdu böyle ulutan

Günlerin ertesine sarkmadan bulacağım

Destanlardan fışkıran gözündeki ışığı

En güzel şarkılara adını kazacağım

Öldürmediğin zaman bağrımdaki aşığı

Günlerin ertesine sarkmadan bulacağım

Islak bir tebessüme şimşekler çakacağım

Karanlık saçlarından kainatın sonuna

Zamanın ötesinden ardıma bakacağım

Karanlık gözlerinin aydınlık şafağına

Islak bir tebessüme şimşekler çakacağım

Nehir kara ay kara yere düşen kar kara

Bu akşamki manzara bir ressam paletinden

Çıkmış gibi adeta ağlamaklı Ankara

Kaçmak istiyor sanki ruhu karın etinden

Nehir kara ay kara yere düşen kar kara

Kibrit Çakmak Sigara Yakar Mı?

"Dayı, çakmağın var mı?" diye sordum karanlıkta sıralı sarı beyaz kaldırım taşlarından beyazına oturmuş adama. "Yok!" dedi. "Kullanmıyorum." "Çakmağı mı yoksa sigarayı mı?" diye sordum bu sefer. Dayı elini sıradaki sarı kaldırım taşına koydu, bu otur demekti, oturdum."Paketi çıkart!" dedi, çıkarttım. Bir dal aldı, ben de bir dal aldım. Cebinden bir paket kibrit çıkarttı, çaktı, sigaraları yaktı. Ve dumanı suratıma üfürdü. Ben sigaramdan nefes çekerken dayının ne kastettiğini anlamıştım.

Sen

 Bir gökdelenin tepesinden umutsuz bir şekilde aşağıya bakarken ve altımdaki manzara beni tam içerisine çekecekken melek yüzün karşımda belirir. En dehşetli anlarımı içtenlikle dindirirsin. Yüzün bu dünyadaki en muazzam tablodur...

  O tabloyu görür görmez bütün dünyayı unuturum bir an önce sokağa iner diğer insanlara bakarım. Baktığım her insanda senden bir parça görürüm. Ama bu parçaları birleştiremem. Tam herşeyden umudu kesmişken yine karşımda belirirsin. Gözlerine bakıp kaybolurum. Dalgaların denize yansıyan dolunayı kaybettiği gibi. Sonra o dalga dindiğinde tekrar kendime gelirim. Ve sonra tekrar kaybolurum. Sonra ayağı kalkıp sana doğru koşarım. Ne kadar koşarsam koşayım bir türlü yaklaşamam sana. Yorulurum...

 Hemde çok yorulurum...

İlahi

Senin neşenle huzur bulan ruhum sanki sonsuz bir sürüklenişin en mesut yolcusu. Sonsuz sürüklenişime karşı umutla baktırırsın beni.

  Ben nehirde sürüklenirken beni çekip çıkarırsın. Önce karaya çıkarırsın, sonra da göğe ve daha sonra ise götürürsün beni gezegenlere. Teker teker sonsuz tane gezegene...

  Varlığınla aydınlanan her gecede erişirim kendime. Çünkü kendime ulaşmak için bulmalıyım önce ben beni. Benim kendim senin aydınlığındır.

 Şu kainattaki en ücra köşede olsan bile zamandan ve mekandan soyutlanmış yakınlığın içimdeki bütün fırtınaları dindirir. Ruhum sükuta erer. Ve bu sükut evrendeki bütün seslerden daha anlamlıdır.
 Senin o yemyeşil ve ıslak bir bahar sabahını andıran sesin bütün melodilerin efendisidir. Gökteki kara bulutlar senin sesini duyduklarında hemen güneşe teslim olurlar. Bu teslimiyet bütün yaşamın bir portresidir...

 Bu evren seninle güzeldir...

Yakarış

Islak bir beyazlık gökten tane tane boşalıyor yeryüzüne. Kurtlar uluyor yakınlarda. Yakın, o kadar yakın ki ormanda yürüyen yapayalnız adama...

Mesafe yakın

Zaman yakın

Öfke yakın

Hasret yakın

Ya yapayalnız adam yakın

Ya yapayalnız adamı yakın

Ya da yapayalnız adam, yakın!

Bir Türkücünün Müzik Serüveni

Müezzindim ben çocukken. Müziğe çok genç yaşta başladım demeden önce bunu söylemek istedim. Geçen yaz Kuran’a geçmeme rağmen tekrardan elif badan başladığım bir yazdı. Köyün imamı bana şu ana kadar kamet etmeyi, namaz kılmayı ve dua okumayı öğretmişti. Ve elbette Allah’ın birliğini, 32 Farzı, yaşamı, ölümü ve buna benzer birçok şeyi. Bu sene ezan okumayı öğretecekti. Birkaç kere okuttu bana caminin içinde. Çok heyecanlıydım. Minareden okumam imkânsızdı benim için. Yapamazdım. Bu kadar kalabalık bir şehre karşı okumak zordu yani.  ‘’Çalış!’’ dedi bana imam ‘’Sonra minareden okuyacaksın!’’ Daha bir heyecanlandım bu tekliften sonra. Sanırım bundan sonraki hayatımda bir daha, ilk konser teklifimi aldığımda bu kadar heyecanlanacaktım.  Tabi o zamanlar ben 10 yaşında var mıyım yok muyum hatırlamıyorum o kadar küçüğüm işte.

Bir gün tuvalette ezan okumaya başladım. Neden orayı tercih ettiğimi hatırlamıyorum ama sanırım; hem yeteri kadar sessizdi hem de sesimin daha tok çıktığı tek yerdi. Birkaç gün böyle çalıştım ama sonra günah dediler.  Ezan okunmaz dediler tuvalette. Bilmiyordum günah olduğunu ondan sonra okumadım bir daha. Ama alışkanlık haline gelmişti artık bu bırakamadım bir anda. Sonra bir gün şarkı söylemeye başladım ezan okumamak için. Kimse bir şey demedi, günah diyen de çıkmadı.  Ben de şarkı söylemeye devam ettim. İşte müziğe böyle başladım; daha sonraları belediyenin tuvaletinde paspas yaparken şarkı söylemeye devam ettim. Orada çalışırken hep şöyle düşünmeye çalışırdım: İnsanlar tuvalete sırf beni dinlemek için geliyor ve bunun için para veriyorlar. Ve ben iddia ediyorum bu küçük büyük ilişkisi benden sonra peyda oldu. İçeride ne kadar kalırsan yani türkücümüzü ne kadar dinlersen o kadar ücret veriyordun. Bir gün belediye başkanı tuvalete geldi ve ondan sonra belediyenin düğün salonunda söylemeye başladım işte. Orada beni ilk minareye çıkma teklifinden sonra ilk kez bu kadar heyecanlandıran ilk konser teklifimi aldım. Artık tanınan bir türkücüydüm.

Benim adım Mümin, Mümin Paspasses. Belki de size anlattığım müzik serüvenime inanmayacaksınız, hatta benim var olmadığımı felan düşüneceksiniz. Belki de bu konuda haklısınızdır çünkü ben sadece sesimi duyabilenlere müzik yapıyorum artık. Yani var olabilmem sizin elinizde. Eğer ki kulağınızın pasını silmek isterseniz beni hayal edin. İşte ben o vakit paspasımla yanınızda olacağım. Paspasım ve müziğimle…