Kalabalık ancak sessiz
Camlar buğulanmış nefesler sıcak ama
niyetsiz
Bedenler yorgun gözlerin altı karanlık
Sabahın ilk ışıkları düşüyor yeryüzüne.
Neden her şey
Bu kadar olmamışken
Aydınlanıyor yeryüzü
Rezilliğimizi görünür kılmak için mi,
Yoksa umuda çağrışım mı?
Bir çocuk dolaşıyor içerde betmen
çantalı
Elinde bir paket selpak, susmuş
Göz göze değmiyor
Nasıl umut edebilir artık bir ruh
Bedenini kaybetmiş
Ne gözüne hakim
Ne kulağına
Ne de kalbine.
Hayatta tutuyor bedeni beyin sadece.
Umutsa yok oluyor
Betmen çantalı çocuğun elinde.
Peki nereye gidiyor bu taşıt dört teker
üstünde
Kimse kimsenin bir şeyi değilken
Aynı amaç uğruna mı debeleniyor bu
mekanizma yahut
Kapı ağzına tıkışmış metabolizmalar?
Sadece
Bir yolcuyum yoldan ötürü ben de.
Ne gittiğimi bilirim
Ne de geldiğimi.
Meçhulden meçhule.
