Giden Yalnız Bir Andı

Giden yalnız bir andı
Avuçlarda samandı
Zaman oluğa aktı
Güverteler kuraktı
Yokuş hafif dumanlı
Kargalar yerde kanlı
Vakit henüz sulandı
Merdiven çalkalandı
Çalılıklar uyandı
Yağmurlar gökte yandı...

Ve bağrımız ıslandı
Bir kapı aralandı
Karanlık halkalandı
Sessizlik dalgalandı
Sanki insan uslandı
Yahut zihin paslandı...

Giden yalnız bir andı...

Mecburiyet ve Giderayak Uyak

Öğrenciyken ben,
Çok seçenekli soruların hayatımı etkilediği yıllarda
Karamsar bir tavırla bakarken buldum kendimi, geleceğe
Mecburdum.
İşte böyle bir vaziyette sevdim seni.
Hiçbir ders kitabı senden bahsetmezken,
Ben uğruna ne mısralar yazdım bir bilsen.
Giderayak uyak.

Resim

Birkaç resim ayrıldı

Yağla boya kayrıldı

Fırçadan gümüş rengi

Sırça giymiş bir çengi

Ve güvercin tüfengi

Bitirmek için cengi

Fırtınayla barıştı

Karanlıkla yarıştı

Çok eski bir ahengi

Destan bir pelesengi

Atarak kanadından

Kanadından aktı kan

Lakin dinmedi tufan

Alnından akan bir san

Bataklıkla karıştı

Eski bir yakarıştı

Bir kurbağa bağırdı

Bir adam çok sağırdı

Bağlanarak zamana

Kulağındaki kana

Atlayan bir denizci

Ve de garip bir izci

Boğulmadı dağlarda

Ve ipekten ağlarda

Unutulmuş öğrenci

Sahipsiz bir dilenci

Girdiler bir ormana

Yemyeşil bir harmana

Harmandaki hamakta

Zincirlenmiş ayakta

Nur yüzlü genç bir peri

Suretindeki deri

Altındaki çınarın

Yarım kesik bir narın

Kırmızı sedasını

Çınarın vedasını

Bağırarak toprağa

Anlattı bir orağa

Ekin titredi ama

Bu oynanan son dama

Fakat bitmedi daha

Yanmadı henüz vaha

Ve uçmadı balıklar

Küçük kalabalıklar

Ah ne kadar kaçaklar

Saçaklardaki aklar

Kurşun sesi bir bakır

Saatler takır takır

İşliyor peşin sıra

Kabuğu kıra kıra

Birkaç çivi çakarak

Yaprakları yakarak

Eskimiş demirlerin

Demirden emirlerin

Paslarından bir tarak

Ve bir çekiç batarak

Taşırır denizleri

Ağırtarak dizleri

Su tırmandı ovaya

Boşanarak kovaya

Yelkensiz bir kadırga

Yok oldu dalga dalga

Anlaşıldı o anda

Kül rengi bir samanda

Bataklıktaki handa

Bir senfoni başlamış

Yosunları haşlamış

Sazlıkları bağlamış

Güzel peri ağlamış

Ağlama güzel peri

Dinlemeden seheri

Dokunma uzaklara

Bilinmez tuzaklara

Vakit haraç verilir

Bir pencere serilir

Pencerenin içinde

Terkedilmiş bir inde

Fotoğraflar asılır

Tahtalara basılır

Kaçar artık kurbağa

Peri koşar bir bağa

Bataklık kavrulunca

Rüzgarlar savrulunca

Çınar ihtişamlanır

Bir resim tamamlanır… 

Bu Bir Ricadır

Bu bir rüyadır

Binbir hatıradır

Soluksuz bir yarıştaki

Kanatlanmış tavşandır

Bu bir rüzgardır

Ekinleri savuran

Bu bir alevdir

Gönülleri kavuran

Bu bir ırmaktır

Hasreti taşıyan

Bu bir öfkedir

Zamansızca parlayan

Bu bir sükunet

Fırtınanın ardından

Bu bir tablodur

Göğün pak kubbesine

Çehreni oturtturan

Bu bir firardır

Bu bir ricadır...

Dünyadaki Son Sınır

Kafam ağır

Bu kalp sağır

Duyamıyorum bağır!

Bu sabahın bağrına

Birkaç söz satır satır

Birkaç damla aşk

Batır

Fırtınaya zemin hazır

Ağaçların dalları

Sallanır haşır haşır

Rüzgarları çağır

Bulutları kayır

Yağmurun şarkısını

Bana dinlemek yaraşır

Söylemek sana kalır

Dünyadaki son sınır

Yüreğimdeki nasırdır...

Kar, Kış, Ankara

Nehir kara  ay kara yere düşen kar kara

Bu akşamki manzara bir ressam paletinden

Çıkmış gibi adeta ağlamaklı Ankara

Kaçmak istiyor sanki ruhu karın etinden

Nehir kara ay kara yere düşen kar kara

İhtişamlı manzara seni soktu aklıma

Yangın oldu düşünce erimekte bütün kar

Bir rüzgar konar göçer bütün hayat saklıma

Bulunmalıymış meğer gözleri kapkara yar

İhtişamlı manzara seni soktu aklıma

Hayaller aleminden koşmak senin kapına

Beklemek kara kışta hasretinle yanarken

Bir kıvılcım dokunsa uğuldayan yarına

Bütün varlığın sesi kulağımda donarken

Hayaller aleminden koşmak senin kapına

Alıngan bir akşamda haykırıyorum sana

Yeter beni bağışla! hemen şimdi bu akşam

Ellerine dokunmak söyle günah mı bana?

Yasak olmaz olamaz böyle güzel ihtişam

Alıngan bir akşamda haykırıyorum sana

Lakin seni bulamaz tutamazsam elini

Kanlanmış bir sabaha yavaşça yaklaşırım

Denilmemeli bana tımarhanelik deli

Sadece hasretinden biraz huysuzlaşırım

Lakin seni bulamaz tutamazsam elini

Senin kara bahçenden çaldım kapkara bir gül

Bu gül ebede kadar cepkenimde duracak

Bu halimi görürsen yalvarırım bir kez gül

Gülmediğini sezsem kalbim son kez vuracak

Senin kara bahçenden çaldım kapkara bir gül

Aya karşı uluyan bir kurt bekler uzakta

Yaşlı ağaç dalında bir baykuş öter durur

Bu akşam bulunacak cesedim bir tuzakta

Yokluğumun yasında baykuş ölür dal kurur

Aya karşı uluyan bir kurt bekler uzakta

Ya kar ya kış galiba kurdu böyle ulutan

Ya da içten samimi acıklı bir yakarış

Var mıdır senin gibi onu da bağırttıran?

Varsa gider yoluna bilmez ki yol kaç karış

Ya kar ya kış galiba kurdu böyle ulutan

Günlerin ertesine sarkmadan bulacağım

Destanlardan fışkıran gözündeki ışığı

En güzel şarkılara adını kazacağım

Öldürmediğin zaman bağrımdaki aşığı

Günlerin ertesine sarkmadan bulacağım

Islak bir tebessüme şimşekler çakacağım

Karanlık saçlarından kainatın sonuna

Zamanın ötesinden ardıma bakacağım

Karanlık gözlerinin aydınlık şafağına

Islak bir tebessüme şimşekler çakacağım

Nehir kara ay kara yere düşen kar kara

Bu akşamki manzara bir ressam paletinden

Çıkmış gibi adeta ağlamaklı Ankara

Kaçmak istiyor sanki ruhu karın etinden

Nehir kara ay kara yere düşen kar kara

Kibrit Çakmak Sigara Yakar Mı?

"Dayı, çakmağın var mı?" diye sordum karanlıkta sıralı sarı beyaz kaldırım taşlarından beyazına oturmuş adama. "Yok!" dedi. "Kullanmıyorum." "Çakmağı mı yoksa sigarayı mı?" diye sordum bu sefer. Dayı elini sıradaki sarı kaldırım taşına koydu, bu otur demekti, oturdum."Paketi çıkart!" dedi, çıkarttım. Bir dal aldı, ben de bir dal aldım. Cebinden bir paket kibrit çıkarttı, çaktı, sigaraları yaktı. Ve dumanı suratıma üfürdü. Ben sigaramdan nefes çekerken dayının ne kastettiğini anlamıştım.

Sen

 Bir gökdelenin tepesinden umutsuz bir şekilde aşağıya bakarken ve altımdaki manzara beni tam içerisine çekecekken melek yüzün karşımda belirir. En dehşetli anlarımı içtenlikle dindirirsin. Yüzün bu dünyadaki en muazzam tablodur...

  O tabloyu görür görmez bütün dünyayı unuturum bir an önce sokağa iner diğer insanlara bakarım. Baktığım her insanda senden bir parça görürüm. Ama bu parçaları birleştiremem. Tam herşeyden umudu kesmişken yine karşımda belirirsin. Gözlerine bakıp kaybolurum. Dalgaların denize yansıyan dolunayı kaybettiği gibi. Sonra o dalga dindiğinde tekrar kendime gelirim. Ve sonra tekrar kaybolurum. Sonra ayağı kalkıp sana doğru koşarım. Ne kadar koşarsam koşayım bir türlü yaklaşamam sana. Yorulurum...

 Hemde çok yorulurum...

İlahi

Senin neşenle huzur bulan ruhum sanki sonsuz bir sürüklenişin en mesut yolcusu. Sonsuz sürüklenişime karşı umutla baktırırsın beni.

  Ben nehirde sürüklenirken beni çekip çıkarırsın. Önce karaya çıkarırsın, sonra da göğe ve daha sonra ise götürürsün beni gezegenlere. Teker teker sonsuz tane gezegene...

  Varlığınla aydınlanan her gecede erişirim kendime. Çünkü kendime ulaşmak için bulmalıyım önce ben beni. Benim kendim senin aydınlığındır.

 Şu kainattaki en ücra köşede olsan bile zamandan ve mekandan soyutlanmış yakınlığın içimdeki bütün fırtınaları dindirir. Ruhum sükuta erer. Ve bu sükut evrendeki bütün seslerden daha anlamlıdır.
 Senin o yemyeşil ve ıslak bir bahar sabahını andıran sesin bütün melodilerin efendisidir. Gökteki kara bulutlar senin sesini duyduklarında hemen güneşe teslim olurlar. Bu teslimiyet bütün yaşamın bir portresidir...

 Bu evren seninle güzeldir...

Yakarış

Islak bir beyazlık gökten tane tane boşalıyor yeryüzüne. Kurtlar uluyor yakınlarda. Yakın, o kadar yakın ki ormanda yürüyen yapayalnız adama...

Mesafe yakın

Zaman yakın

Öfke yakın

Hasret yakın

Ya yapayalnız adam yakın

Ya yapayalnız adamı yakın

Ya da yapayalnız adam, yakın!

Bir Türkücünün Müzik Serüveni

Müezzindim ben çocukken. Müziğe çok genç yaşta başladım demeden önce bunu söylemek istedim. Geçen yaz Kuran’a geçmeme rağmen tekrardan elif badan başladığım bir yazdı. Köyün imamı bana şu ana kadar kamet etmeyi, namaz kılmayı ve dua okumayı öğretmişti. Ve elbette Allah’ın birliğini, 32 Farzı, yaşamı, ölümü ve buna benzer birçok şeyi. Bu sene ezan okumayı öğretecekti. Birkaç kere okuttu bana caminin içinde. Çok heyecanlıydım. Minareden okumam imkânsızdı benim için. Yapamazdım. Bu kadar kalabalık bir şehre karşı okumak zordu yani.  ‘’Çalış!’’ dedi bana imam ‘’Sonra minareden okuyacaksın!’’ Daha bir heyecanlandım bu tekliften sonra. Sanırım bundan sonraki hayatımda bir daha, ilk konser teklifimi aldığımda bu kadar heyecanlanacaktım.  Tabi o zamanlar ben 10 yaşında var mıyım yok muyum hatırlamıyorum o kadar küçüğüm işte.

Bir gün tuvalette ezan okumaya başladım. Neden orayı tercih ettiğimi hatırlamıyorum ama sanırım; hem yeteri kadar sessizdi hem de sesimin daha tok çıktığı tek yerdi. Birkaç gün böyle çalıştım ama sonra günah dediler.  Ezan okunmaz dediler tuvalette. Bilmiyordum günah olduğunu ondan sonra okumadım bir daha. Ama alışkanlık haline gelmişti artık bu bırakamadım bir anda. Sonra bir gün şarkı söylemeye başladım ezan okumamak için. Kimse bir şey demedi, günah diyen de çıkmadı.  Ben de şarkı söylemeye devam ettim. İşte müziğe böyle başladım; daha sonraları belediyenin tuvaletinde paspas yaparken şarkı söylemeye devam ettim. Orada çalışırken hep şöyle düşünmeye çalışırdım: İnsanlar tuvalete sırf beni dinlemek için geliyor ve bunun için para veriyorlar. Ve ben iddia ediyorum bu küçük büyük ilişkisi benden sonra peyda oldu. İçeride ne kadar kalırsan yani türkücümüzü ne kadar dinlersen o kadar ücret veriyordun. Bir gün belediye başkanı tuvalete geldi ve ondan sonra belediyenin düğün salonunda söylemeye başladım işte. Orada beni ilk minareye çıkma teklifinden sonra ilk kez bu kadar heyecanlandıran ilk konser teklifimi aldım. Artık tanınan bir türkücüydüm.

Benim adım Mümin, Mümin Paspasses. Belki de size anlattığım müzik serüvenime inanmayacaksınız, hatta benim var olmadığımı felan düşüneceksiniz. Belki de bu konuda haklısınızdır çünkü ben sadece sesimi duyabilenlere müzik yapıyorum artık. Yani var olabilmem sizin elinizde. Eğer ki kulağınızın pasını silmek isterseniz beni hayal edin. İşte ben o vakit paspasımla yanınızda olacağım. Paspasım ve müziğimle…

Bir Kadını Öldürmek

Gezegenin herhangi bir mevkiinde bulunan bir binanın dördüncü katındaki pencereden bir çocuk sokağı bekliyordu. Sağ bileğindeki üç kol saati ve sol bileğindeki tek kol saati dışında herhangi belirgin bir özelliği yoktu. Henüz ne bir ismi vardı, ne saçı uzundu, ne de saçlarının uzun olmasıyla tanınmış Rapunzel isminde bir kız çocuğuydu. Toplumda bir yeri yoktu, gezegen hiçbir zaman umrunda olmamıştı. Yalnızca burada olmak ve bulutları yağmura niyetli bu sokağı beklemek istiyordu. Gezegenin, silahın meşru olduğu bir mevkiinde bulunan günahkâr bir binanın dördüncü katındaki camı çatlak pencerede, az sonra karşı kaldırımdan geçecek birini bekliyordu. Bekliyordu çünkü bu anı daha önce yaşamıştı. Yalnız bu sefer daha bir heyecanlıydı.

      Yağmur başlayacak, yağan yağmur pencerenin çatlak camına vurarak kendini hissettirecek, bir süre sonra o iki arkadaşıyla şemsiyeli bir vaziyette gelecek ve karşı kaldırımdaki telefoncunun önüne şemsiyesini kapatıp koyduktan sonra arkadaşlarıyla birlikte telefoncuya girecekti. Az sonra telefoncudan çıkacak, şemsiyeyi telefoncunun önünden alacak, silkeledikten sonra iki arkadaşını da altına alacak şekilde şemsiyeyi açacak ve gözden kaybolana dek sokak boyunca aşağı yürümeye başlayacaktı.

13.09

      Kendisini, gezegenin uç bir mevkiinde bulunan yan yana, bitişik binalardan günahkâr olanının dördüncü katındaki pencerenin çatlak camına vurarak hissettiren yağmur yağmaya başladı.

13.10

      Şemsiyeli Üç Kız Çocuğu, gezegenin en gürültülü mevkiinde bulunan beş katlı bir binanın dördüncü katındaki camı çatlak bir pencereden beklenebilecek yağmurlu sokağa girdiler. Aşağı doğru biraz yürüdükten sonra karşı kaldırımdaki telefoncunun önünde durdular. İçlerinden biri şemsiyeyi kapatıp telefoncunun önüne koyduktan sonra diğer ikisiyle birlikte içeri girdi.

   

     13.12

      Şemsiyesiz Üç Kız Çocuğu, telefoncudan çıktı. Daha önce de içlerinden biri olarak nitelendirilmiş olan, karşı kaldırımda bulunan telefoncunun önündeki şemsiyeyi yerden aldı, silkeledi ve iki arkadaşını da altına alacak şekilde açtı. Artık sokak boyunca aşağı yürümemek için hiçbir sebepleri yoktu. Yürümeye başladılar.

    13.13

      Yağmur durdu. Yağmur damlaları havada asılı kaldı. Şemsiyeli Yürüyen Üç Kız Çocuğu karşı kaldırımdaki telefoncunun bir tükürük mesafesi aşağısında asılı kaldılar. Saniye ibresi artık bu sokak için işlemiyordu. Biri hariç, herkes asılı kalmıştı. Gezegenin herhangi bir coğrafyasında bulunan betonarme bir binanın pencere camı çatlak dördüncü katından sokağı bekleyen çocuk, sol eliyle sağ bileğindeki üç kol saatinden diğer ikisini ileri aldı. 13.14,13.15,13.16,13.17; 13.14,13.15,13.16,13.17. İkisinin zamanını denk düşürdü. Bu hareketle birlikte telefoncunun bir tükürük mesafesi aşağısındaki Şemsiyeli Asılı Üç Kız Çocuğundan diğer ikisi hızlı adımlarla sokak boyu aşağı yürümeye devam etti. Geriye yalnız, Şemsiyeli Asılı Kız Çocuğu kaldı. Çocuk, ani bir hareketle camı çatlak pencereyi açtı ve kendini binanın dördüncü katından aşağı bıraktı. Havada asılı kalan yağmur damlaları arasından uçan mavi bir kapak gibi süzülerek geçti ve karşı kaldırımdaki telefoncunun bir tükürük mesafesi aşağısındaki Asılı Yalnız Şemsiyeli Kız Çocuğunun önüne kondu. Şemsiyesini elinden aldı, kapadı ve bir tükürük mesafesi yukarısında kalan telefoncunun önüne koydu. Geri döndü ve Yalnız Şemsiyesiz Asılı Kız Çocuğunun önünde durdu:

-Korkuyor musun? diye sordu.

-Yoo… Yoo. Sadece biraz heyecanlıyım. sol elini ağzına siper etti, sesini ona benzeterek ve onun böyle söylediğini hayal ederek cevapladı kendisini.

-Neden ki? diye sordu bu sefer.

-Yanımda sen varsın! diye cevapladı tekrardan sol elini ağzına siper ederek, onun böyle söylediğini hayal ederek ve sesini ona benzeterek.

      Tebessüm etti. Sol eliyle az önce zamanlarını ileri aldığı kol saatlerinin haricindeki kol saatinin zamanını geri aldı: 13.12,13.11. Bu hareketle birlikte Şemsiyesiz Asılı Yalnız Kız Çocuğu yavaş adımlarla gerisin geri yürüdü ve onlara bir tükürük mesafesinde bulunan telefoncuya girdi. Bunu yaparken adeta makineleşmek isteyen birini andırıyordu. Çocuk, tekrardan gezegenin herhangi bir karşı kaldırımının beklenebildiği boyasız sıvalı binanın lanetli dördüncü katındaki camı çatlak pencereye çıktı. İçeri girdikten sonra pencereyi kapattı. Sağ eliyle, sol bileğindeki kol saatini ayarladı: 13.12,13.11. Derin bir nefes çekti içine ve camı çatlak pencereye doğru üfürdü. Camı çatlak pencerenin çatlaklığı kayboldu ve camda buhar oluştu. Çocuk, bileklerindeki kol saatlerine baktı; 13.17’yi gösteren kol saatlerinin saniye ibreleri durmuş, 13.11’i gösteren kol saatlerinin saniye ibreleri ise hareket etmeye başlamıştı. Çocuk, camdaki buharı sağ eliyle sildi, dışarı baktı ve koşmaya başladı. Merdivenleri üçer beşer iniyordu. Düşmekten korkmuyordu. Sonunda binadan dışarı çıktı. Yağmur yağıyordu.

    13.12

      Yalnız Şemsiyesiz Kız Çocuğu karşı kaldırımdaki telefoncudan çıktı, telefoncunun önündeki şemsiyeyi aldı, silkeledi ve şemsiyeli bir vaziyette sokak boyu aşağı yürümeye başladı. Çocuk da karşı kaldırımdan ona paralel bir vaziyette sokak boyu aşağı yürümeye başladı.

    13.13

      Yalnız Şemsiyeli Kız Çocuğu karşı kaldırımdaki telefoncunun bir tükürük mesafesi aşağısında aniden durdu. Yüzünü kendisine paralel yürüyen Çocuktan yana çevirdi: ‘’Muhteşem!’’ dedi ve ona doğru yürümeye başladı. Bunu duyan ve Kız Çocuğunun kendisinden yana yürüdüğünü gören Muhteşem, evet ismi buydu: ‘’Harika!’’ dedi ve ona doğru yürümeye başladı. İkisinin de yüzüne anlamsız bir tebessüm yerleşmişti. Harika elindeki şemsiyeyi yere bıraktı. Muhteşem sağ elini pantolonunun arka cebine koyma gereksinimi duydu. Sonra ikisi sokağın ortasında ellerini birleştirdiler. Muhteşem bir şey demeye niyetlendi: Korkuy… Tam o esnada, bu mükemmel zaman dilimi içerisinde bir silah sesi duyuldu. Bir cam patladı. Harika, Muhteşem’in elleri arasından yavaşça koptu ve şemsiyesinin yanına uzandı. Sonra bir silah sesi daha duyuldu. Şemsiye hareket etti. Muhteşem’in yüzündeki tebessüm kayboldu ve dizleri üstüne Harika’nın yanına çöktü: ‘’Harika ne oldu? Harika!’’ Bu arada yere düşen cam parçalarının sesi duyuldu. Harika’nın göğüs kafesinden sızan kan sokak boyu aşağı doğru akıyordu. Harika’nın yüzündeki tebessüm yerini tuhaf bir ifadeye bıraktı. Muhteşem, Harika’nın ellerini tutarak: ‘’Korkma! Korkuyor musun? Korkma!’’ diye sordu. Harika: ‘’ Yoo... Yoo. Sadece biraz heyecanlıyım!’’ diye cevapladı. ’’Neden ki?’’ ‘’Çünkü… Çünkü yanımda sen varsın!’’ Harika kan tükürdü ve yüzünde tuhaf bir ifade bırakarak gözlerini kapattı.

    13.17

      Yağmur damlaları havada asılı kaldı. Muhteşem kol saatlerine baktı, hepsi 13.17’yi gösteriyordu. Bir anda kol saatlerinin saniye ibresi saat yönünün tersine doğru dönmeye başladı. Sokak boyu aşağı doğru akan kan Harika’nın göğüs kafesine geri çekilmeye başladı. Yere düşen cam parçaları dördüncü kattaki pencereye çatlak diye nitelendirilebilecek vaziyette geri örüldü. Şemsiye hafiften hareketlendi. Yeryüzüne yağan yağmur bulutlarına çekildi. Harika, yanı başında çömelmiş olan Muhteşem’in ellerinden koparak doğruldu ve şemsiyesini yerden alarak gerisin geri yürüdü ve telefoncuya girdi. Telefoncuya girmeden önce şemsiyeyi kapatıp telefoncunun önüne bıraktı. Bir süre sonra sokağın başından sokağa gökyüzünden yeryüzüne uzanan devasa bir saniye ibresi girdi. Saniye ibresi bütün sokağı harabeye çevirdi ve sokağın aşağısından sokaktan çıktı. Muhteşem, bileklerindeki kol saatlerine baktı, sol bileğindeki kol saatinin camı çatlamıştı. Sağ bileğindeki kol saatlerinin ise saniye ibreleri asılı kalmıştı, hafiften titriyordu. Diğer iki kız bu arada hiçbir şey olmamış gibi harabeye dönen sokak boyu gerisin geri hızlıca çıktı, sokakla birlikte harabeye dönen karşı kaldırımdaki telefoncuya girdiler. Bir patlama sesi duyuldu. Sağ bileğindeki kol saatlerinin içinden biri patlamıştı. Sonra bir patlama sesi daha duyuldu. Sağ bileğindeki diğer iki kol saati de patlamıştı. İşte o anda karşı kaldırımdaki telefoncudan çevreye yayılan ışık sokağı boydan boya aydınlattı. Etrafı kör etti.

      Muhteşem, gezegenin herhangi bir mevkiinde bulunan eski bir binanın dördüncü katındaki çatlak camı bantlı pencerenin önünde kendini sokağı bekler vaziyette buldu. Sokak eski haline geri dönmüştü, karşı kaldırımdaki telefoncu sapasağlamdı. Muhteşem’in telefonu çalmaya başladı. Sağ elindeki silahı pantolonunun arka cebine koydu. Sol eliyle telefonunu cebinden çıkardı, açtı: ‘’Evet?’’ Bir süre telefondan hırıltılı nefes alıp verme sesleri geldi. Muhteşem: ‘’Darth Vader?’’ dedi fısıldayarak. ‘’Korkuyor musun?’’ diye sordu telefondaki ciddi ses. ‘’Yoo… Yoo. Sadece biraz heyecanlıyım!’’ dedi Muhteşem sesi titreyerek. ‘’Neden ki?’’ diye sordu bu sefer daha samimi bir şekilde ciddi ses. ‘’Çünkü… Çünkü ilk defa bir kadını öldüreceğim.’’ dedi bu sefer sesi titremeden Muhteşem.         

Siyah Kadın

Simsiyah bir gece
Gecenin benliğinde
Geceden daha siyah
Bir kadın...

Simsiyah bir gece
Gökyüzünde dolunay
Gecenin benliğinde
Dünyamızın eşiğinde
Zamanımız beşiğinde
Geceden daha siyah
Ve gökteki aydan daha parlak
Bir kadın var ayakta
Siyah kışın ortasında
Meydan okuyor soğuğa
Üstündeki bluzla
Ayın ardından
Koşuyor ufuklara
Varmak için sonsuzluğa
Koşuyor söyleyerek
Nazlı bir bestenin
Paslanmış güftesini
Dinlemek onu çok güzel
Ama bu kadar dinlemek yeter
Doldurdu gönlüme yine keder...

Ey siyah kader
Ey siyah kış
Ey siyah gece
Ey siyah kadın!


Dönüp de güneşe bir bakın...