Genellikle toplumsal boyuta ulaşmış davranış kalıplarını ''ahlak'' olarak ifade etmekteyiz fakat ahlak kavramının bireysel bir boyutu da işgal ettiğinin kanısındayım çünkü toplumumuzda ahlaklı insan tasvir edilirken dış dünyaya olan yararının yanında onun kendi içinde de iç huzurunu sağladığı şeklinde bir değerlendirme yapılmaktadır. Yani ahlak kavramının dış dünyaya ulaşmadan önce içerde hükümran bir durumda bulunması gerektir. Bunun neticesi olarak ahlaklı adam toplumsal çerçevede göreceli olarak az faaliyette bulunan ve vaktinin çoğunluğunu kendi iç tefekkürüne adayan olarak tanımlanır. İnsanoğlu idrak edemediğini mitleştirir; insandaki bu gizem arama tutkusu, insanoğlunun emniyet supabıdır. Sınırlı olan zekamız varlığımızı kabullenmekte ama onu deşifre edememektedir. Böyle bir vaziyette insan ya delirmelidir ya da zekasını manipüle edecek mekanizmalar geliştirmelidir (burada üçüncü bir ihtimal olarak zeka seviyesini arttıracak mekanizmalar da mevcuttur ancak şuanlık görmezden geliyorum). delirmenin cezası ölümdür, manipülasyonunun cezası ise yaşam. İnsan birlikte yaşar. Birliğe kast eden ya
cezalandırılır ya da ödüllendirilir. Ceza ve ödül sisteminin temeli korkudur. Korku esasen cezanın pozitifi iken ödülün negatifidir. İnsan korkusunu savmak üzere iki taraflı bir sistem inşa etmiştir.
Ceza ve ödülün varlığı normu gerektirir. Normun oluşması ise devamlılığı zorunlu kılar. Devam eden ise ya değişir ya da dönüşür. Bu varsayımdan kanıksanacak ilk husus organizmadır. Hücrelerimiz nasıl organlar oluşturup bizi oluşturmaktaysa biz insanlar da bir araya gelip toplumsal yapılar oluşturmaktayız. Organel-Hücre-Doku-Organ-İnsan şeklindeki sıralamayı İnsan-Aile-Grup....-Devlet şeklinde devam ettirmek objektif bir bakış açısıyla mümkündür.Orijinimiz muhakkak insandır ancak insan olmadan önce de bir orijinimiz var mıydı? Yani vurgulamak istediğim acaba gelecek bir zamanda biz de hücrelerimiz gibi kendi iradelerimizden taviz vermemiz gerekecek mi ya da hücreler bizi oluşturmak için iradelerinden taviz mi verdi?
Organizmanın kademeli bir şekilde kendi varoluşunu genişlettiği hususunda bir varsayım yaptık. Bu kademelerin yapısı lineer bir görünüş mü ihtiva etmektedir yoksa boyutlar arası sarmal bir yapısı mı vardır? Lineer bir düzlem tahayyül ettiğimizde aklımız bizi plank sabitine kadar indirmektedir. Plank sabiti gözlemlenebilir evrendeki en küçük kütleyi belirleyen fizik sabitidir. Dolayısıyla en küçük kütlemiz aynı zamanda en küçük enerji, en küçük zaman ve en kısa uzunluğu da ifade etmektedir. Bundan şu sonuç çıkmaktadır ki plank sabitinden daha küçük formlarda uzay-zaman yoktur. Burada lineer görünüş sona ermektedir çünkü zaten en kısa uzunluğa erişmişizdir. Yani fizik sona ermiştir, uzay-zaman lağvolmuştur. Plank sabitinden küçük formların sarmal bir yapıda şifrelendiğini , ve plank sabitinin altında aslında şu anda algıladığımız bütün gerçeklik olduğunu iddia edersem acaba tepkiniz ne olurdu?
