Naçar

sessizdim
ben hep sessizliğe değindim
gürültünün tenhasında eridim
sessizliğin kabuğuyla yetindim
ben geceye eğildim
karanlığı sevmiştim
sabah olmadan
bozkıra hicret ettim
naçar
bozkırda insan ya yaşar
yahut yaşamağa susar

Bin Yıl

sular duruldu

ve döküldü saçaklar

bu yakarışlar bir gün beni senden

ayıracaklar

ne seyirdir ya bu kar

bu karlar bin yıldır 

beni sarmaktadırlar

ne gizemdir bu buhar

bu harlar bin yıldır beni

yakmaktadırlar
solumaktayım bin yıldır
dumanı
uçsuz bir muallakta
tam bin yıldır
boğulmaktayım
ve ben yine bir gecede
yokluğuna sarılmaktayım
bin yıldır

Malumdan Meçhule Bir Kıyamet Tasviri

Başı ve sonu görünmeyen bir arazi

İnsanlar anadan doğma vaziyette doluşmuş

Diğer yandan başı ve sonu görünmeyen gökyüzü

Gri bulutlar yağmura niyetli vaziyette istilada.

Feryatlar, ağlayışlar, yalvarışlar var kelimelerinde insanların

Duyulan ise koca anlamsız bir uğultu.

Kalabalığı bir arada tutan bir düğüm

Ve bu düğümü perçinleyen ittirmeler.

İşte bu hengâmede farklı bir ses bekliyor bulutlar gri

Kimine göre üfürülen bir boynuz

Kimine ise koskocaman bir şşş.

Bir ses bölüyor ani ve perçinliyor kalabalığı sessizlik hususunda

Lal olmuş diller ve kulaklar sağır artık

Gökyüzünde gözler hep bir baştan.

Gözleri kör eden bir ışık patlıyor ani, yağan yağmur hemen ardından

Hareketsiz ve çaresiz insanlar bu yağmurun altında lal, âmâ  ve sağır

Kim daha günahkârsa zaman asıl onun için ağır.

Eriyor yağmurla birlikte bedenler, toprağa düşüyor kemikler

Erimeyle göğe yükselen gaz bulutları

Bu hengâmeden huzura taşıyor ruhları.

Taşındıkça ruhlar emekliye ayrılıyor gri bulutlar

Aydınlanıyor gökyüzü yer yer ve en sonunda büsbütün.

 Malum dünya, bir kara delik olup çekiyor kendisine yaradılanı

Meçhule dönüştürüyor yeri, göğü ve anı.

Solsa da Karanfili Ömrün

aydınlıktır yüzün
alacasından bile gündüzün
güzün
rüzgarlar yapraklar biraz hüzün
ve aydınlık yüzün
yüzündeki gözün
yaşarken altında göğün
üstünde söğüdün
aklımdasın sanki dün
cephe açmış bugün
saçlarına iliştim örgün
yanıyorum içinde közün
nefesim ölgün
solsa da karanfili ömrün
seni soludum bütün gün.

Düşünmeden Boğuldum

geldim

oturdum köşeye

kahkahalar atılıyodu

pek bir anlam veremedim

iki kelam ettim

dinlemediler

susadım

su vermediler 

düşündüm

düşünenadam oldum

düşünmeden boğuldum

zaten pek sevinmemişlerdi ben içeri girdiğimde

Şey… Konuşabilir miyiz? Niye? Boş Ver!

Bir durakta beklerken gözüme ilişirsin şimdi de

Ve bir ihtiyar dayı ceplerini yoklar senden öte.

Ben bir cam kenarında bulurum kendimi,

Görürüm, anlarım gideceğini.

Bir hüzün basar egzozundan gezegeni.

Daha gitmeden sen

Gezegen,

Benimle birlikte bekler seni.

Vakti olmasına rağmen minibüs gelmez.

Duraktaki senden öte dayı bir sigara çıkarır.

Sen ise telefonla konuşmaya başlarsın.

İnatla minibüs gelmez oysa

Sanki benim için çalışır tüm kâinat,

Oysa senin gitme ihtimalini doğuran

Kâinat da o kâinat.

Vazgeçerim bu kehanetten.

Bir duraktasındır halen, otoban minibüssüzdür.

Bu sırada gezegende senden öte bir sigara yakınır

Bu duruma.

Telefondaki ses titrer:

Şey… Konuşabilir miyiz?

Bir anda bir minibüs otobanlanır.

Daha önce de vazgeçilen

Bir kehanetten vazgeçilir.

Minibüs durağa yanaşır, kapılar açılır.

Üstünde dumanı tüten sigarasıyla ihtiyar, senden öte

Kâinata küfreder.

Neyi?

Biner geride kalanlar hariç herkes, kapılar kapanır.

İhtiyar bu sefer sigarasını savurur.

Boş ver!

Dayı binmez geride kalır.

Minibüste cam kenarına oturursun,

Önündeki ihtiyarın omzuna dokunup bir kişi uzatırsın.

İşte o an ben dâhil olurum şiire, telefonlar kapanır.

Nakavt olmuş bir boksör misali

Uzanmış bir yol kenarında yatıyor bulurum kendimi.

Ne otobanlar minibüslenir artık

Ne de sigaralar yakınır bu duruma.

Ve bu gezegende geride kalırım gidenler hariç.

Bu Gece

dudaklarım döküldü
yüce gök bu gece benim için söküldü
önce sesim büküldü
sonra derim yüzüldü
zihnime ağır ağır cinayatlar süzüldü
yıldızlar benim için
için için döğüldü
dolunay söndürüldü
fahişe sömürüldü
yüce tanrı bu gece benim için üzüldü
parmaklarım büzüldü
esaretim çözüldü
tabiatta perinin ağlamağı görüldü
bedenim kâinatta bir yerlere gömüldü

İki Kulaç Atamıyorum

ortada durdum

ben ne vakit burada bulundum

ne vakit aşındı taşlar

ne vakit içtim suyu

ne vakit düştüm toprağa

ben ne vakit kalktım ayağa

hala hissediyorum

gözlerinden akan yaşı

sesinden kopan şarkıyı

elindeki yarayı

ama bilemiyorum 

zamanı 

mekanı

uzanamıyorum

iki kulaç atamıyorum

Boş Tenekeler

Güneş doğmaya yüz tutmuşken

Bir çöp kamyonu demirledi sokağın başına

Sessiz

Sedasız.

Doldurdu ne varsa kasasına

Faydasız

Faydalı.

Sonra büyük bir gürültü ile

Öğüttü sevda yolunda yazılan

Satırları, mısraları

Yahut ne varsa yaşanılan.

Tam bu esnada güneş yüzünü gösterdi

Kamyonun arkasındaki kırmızı fren lambaları söndü

Bir parça koptu adeta içimden.

Sokağın başından kamyon gitmek üzere döndü.

Beni unuttun diye bağıracak oldum

Yapamadım yutkundum

Artık her şeyi unutmaya mahkûmdum.

-Ve geride ben kaldım

                         yahut boş tenekeler.

Rutin

Rutin sesler duyuyorum gece yarısı öncesi,

Karşı komşum İbrahim Amca

Dövüyor oğlu İsmail’i.

Git yıka oğlum İsmail kanayan yerlerini

Diyor İbrahim Amca.

Uzaklaşıyor İsmail ve adım sesleri,

Kustuktan sonra çekiyor sifonun zincirini.

Bir saat donkluyor yahut zonkluyor tepemde

Bozuğu bile doğruyu gösterir günde iki kere

Gece yarısı olmuştur ve atlar bakstaki yerini almıştır

Bugün de balkabağı olmadık çok şükür.

Gece yarısı sonrası, rutin sesler duymaya devam ediyorum.

Kapmış baltasını boş verdim,

Gidiyor İbrahim Amca, karşı komşum.

İsmail çoktan uyumuştur her yanı kan içinde,

Ben uyuyamam, fikrime sen düşünce.

Çünkü sen aydınlatırsın gecemi, heyhat Şeykspir.

Aydınlıkta uyuyamam, dönerim sağa sola iki de bir.

Bir saat zonklayamaz yahut donklayamaz farkına varırım

İşte tam bu saatlerde Yusuf gibi bırakılırım

Kuyu kadar karanlık bir oda ve ben yalnız…

Bugün de kervan geçmedi muhtacız.

+

Start çoktan verildi, rutin zonk  sesini duydum.

İbrahim Amca eve döndü baltasız, yorgun.

İsmail desen uyuyor karşı dairede gömleği kanlı,

Yusuf kervan bekliyor, Ben ise senden bi-r- haber

Karanlık oda da herkesten saklı…

Ressam Beni Ağlatıyor

Gök eriyor
               karşı dağdan
Yay geriyor
                dağ Tanrı'dan...
Kar düşüyor
                 su sessizce
Buhar önce
                 sebepsizce...
Ses oluyor
             kimliğimiz
Hece hece
            bölünüyor
Değiniyor
            Tanrı bize
İz denizde
            Yakarıyor
Fırça boya
             usul usul
Ressam beni
              ağlatıyor...