Ne de çok özlemişim kanunizademi. Daha dün gibi aklımda; ne kadar da güzel tıngırdatırdı tellerini. Hele birde mızrabı öyle güzel kavrardı ki o narin ve bir o kadar güçlü parmaklarıyla. Sanki mızrap bedeninin bir uzvu gibi gidip gelirdi teller arasında. Yaptığı nihavend, hicaz taksimler her seferinde beni hüzne boğardı. Hele birde uşşak makamından girdimi kendimi ağlamamak için zor tutardım...
Ne güzel günlerdi. Geçmiş zamanlarda onunla düet yapma lütfuna eriştiğim için şükretmeliyim belki de. Ya da gelecek zamanların belirsiz olduğu için sitem. Artık nefesiyle başbaşa bir klarnetçi olarak buruk özlemler taşımam; nefesime olan sadaktimi sarsmayacak elbette. Bilakis sanatımı yaparken ki tutkumu katbekat çoğaltacak. Fakat pozitif ilhamları tadarsam sanatımım gerileyeceğini de sanmıyorum. Sadece içimdeki umut...
Keşke daha farklı mekanlarda karşılaşsaydık. Zamanın değerini yitirdiği biryerde...
Bir gün gelecek...
Veya her gün...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder