İlahi

Senin neşenle huzur bulan ruhum sanki sonsuz bir sürüklenişin en mesut yolcusu. Sonsuz sürüklenişime karşı umutla baktırırsın beni.

  Ben nehirde sürüklenirken beni çekip çıkarırsın. Önce karaya çıkarırsın, sonra da göğe ve daha sonra ise götürürsün beni gezegenlere. Teker teker sonsuz tane gezegene...

  Varlığınla aydınlanan her gecede erişirim kendime. Çünkü kendime ulaşmak için bulmalıyım önce ben beni. Benim kendim senin aydınlığındır.

 Şu kainattaki en ücra köşede olsan bile zamandan ve mekandan soyutlanmış yakınlığın içimdeki bütün fırtınaları dindirir. Ruhum sükuta erer. Ve bu sükut evrendeki bütün seslerden daha anlamlıdır.
 Senin o yemyeşil ve ıslak bir bahar sabahını andıran sesin bütün melodilerin efendisidir. Gökteki kara bulutlar senin sesini duyduklarında hemen güneşe teslim olurlar. Bu teslimiyet bütün yaşamın bir portresidir...

 Bu evren seninle güzeldir...